Ukryta Miłość - 18

No heja Ludziki!

Wrzucam rozdział wcześniej dla mojej Dongsaeng ( ta Twoja cierpliwość... Ehh :-) ) A może dlatego, że sama nie mogę się doczekać jak zareagujecie? No to nie męczę już...

- A-Alex ‘a?

Philip spojrzał na księdza, mając nadzieje, że to jednak nie o jego  Alex ’a mu chodzi.

- Tak – opowiedział, żałując, że w ogóle ściągnął tu chłopaka.

Chciał dobrze, i dać mu szansę pożegnać się z chłopcem. Teraz patrząc na jego rozpacz w oczach będzie bił się w pierś do końca swoich dni. Bo ten obraz wyrył mu się w pamięci niczym zdjęcie, którego nie będzie w stanie potargać, spalić czy wyrzucić.  

- Ja nie chce z nimi iść!- krzyknął chłopiec.

Nastolatek słysząc płaczliwy głos malucha, poczuł jakby ktoś wyrwał mu serce. Przytulił mocniej Jordana, zaciskając pięści na materiale jego kurteczki. Miał go stracić? Jedyną osobę, która go kocha taki jaki jest? Dla której zrobiłby wszystko? Oddałby nawet własne życie?

- Jordan…- postawił chłopczyka na nóżkach, klękając przed nim – Nie płacz…- starł łzy z jego policzków, dziwiąc się samemu sobie skąd ma tyle siły, że się jeszcze nie rozpłakał jak dziecko – Pamiętasz jak czytaliśmy Pinokia?- powiedział jak Jo przestał szlochać. Mimo iż nie chciał się z nim rozstawiać to wiedział, że to dla jego dobra. Ludzie, którzy chcą go adoptować to przyjaciele Alex ‘a, a to znaczy, że wybrał ich nie bez powodu.

- Tak – szepnął, by tylko Philip go usłyszał.

- I chciałeś spotkać wróżkę?

- Tak – przytaknął. Za każdym razem jak czytali bajkę  to o tym marzył.

- Widzisz…- mrugnął kilka razy, czując pod powiekami łzy – to wróżka ich przysłała…- chłopczyk uniósł główkę, patrząc uważnie na nastolatka – by… zaopiekowali się tobą.

Philip nie miał innego wyjścia jak okłamać Jordan ‘a. Inaczej by nie poszedł. A na to pozwolić nie mógł. Dzięki tym ludziom będzie miał rodzinę. Będzie ktoś, kto będzie o niego dbał każdego dnia. A nie tylko w jeden dzień tygodnia. Będzie go kochało więcej osób, a nie tylko on.

- Naplawdę?- spojrzał ufnie na licealistę.

- A czy kiedyś cię okłamałem?- pomijając, że robi to właśnie teraz.

- Nie – niepewnie odwrócił główkę w stronę małżeństwa. Kobieta uśmiechnęła cię ciepło do chłopca, wyciągając swoją zadbaną dłoń. Wrócił wzrokiem do Philipa, chcąc się upewnić czy sobie z niego nie żartował.

- Idź, Jo – zachęcił chłopca, zmuszając usta do uśmiechu.

Poszedł. I, wiedział, że z nim odchodzi jego mały promyk szczęścia. Małżeństwo wraz z adwokatem weszli do budynku, zostawiając jego i księdza przy wejściu. Jak tylko zniknęli z pola widzenia, nastolatek nie wytrzymał i z jego gardła wydobył się powstrzymywany szloch.

Dlaczego zaufał, Alexowi? To wszystko przez niego. Gdyby go nie dopuścił do siebie. Nie pozwolił poznać chłopca, nadal by był z nim. A, tak zabierają go, a on nie może nic z tym zrobić! Położył głowę na kolanach, wplatając we włosy dłonie. Wiedział, że tak będzie! Alex nie miał mu, czego zabrać, to zabrał Jordana! A mówił, że nie jest taki jak jego ojciec czy Elizabeth. A on mu uwierzył!

- Philipi’e…- usłyszał zmartwiony głos duchownego – to dla jego dobra.

- Wi-wiem – wypłakał – Wiem!- wykrzyczał swój cały ból.

Zerwał się na nogi, i nie patrząc na księdza, pobiegł na przestanek. Nie przejmował się ludźmi, którzy patrzyli na niego. Jedni wystraszeni, drudzy z troską pytali się czy wszystko w porządku, a trzeci jak na jakiegoś wariata. Miał ich wszystkich głęboko w dupie. Gdy wysiadł na przestanku nie czekał na następny autobus. Nie wytrzymałby. Zaczął biec w stronę wieżowca, w którym mieściło się wydawnictwo. Miał ochotę rozwalić Alexowi tą śliczną buźkę, jednak wiedział, że powaliłby go jeden cios mężczyzny. Dlatego wolał przebiec się kilka przecznic by się jakoś wyżyć. Powoli opadał z sił, a płuca kuły go przy każdym głębszym oddechu. Już wolniejszym krokiem wbiegł do wieżowca, i od razu podszedł do windy. Wyszedł z niej już wolnym krokiem na piętrze. Minął kobiety bez witana.

- Pana Macedon ’a nie ma!- krzyknęła sekretarka właściciela wydawnictwa.

Wparował do bura, Alex ’a, że szyby się lekko za trzęsły.

- Słońce?- mężczyzna uniósł głowę marszcząc brwi, widząc nastolatka.

- Po co to zrobiłeś?- Philip chciał najpierw dowiedzieć się całej prawdy nim wygarnie mu wszystko.

- Zrobiłem, co, Philipi’e?- Alex zatrzasnął laptopa, wstając z fotela. Podniósł słuchawkę, wciskając guziczek – Proszę mnie z nikim nie łączyć – rozkazał sekretarce nie spuszczając z nastolatka wzroku. Nie podobał mu się wzrok Philip’a. Widział w nim nie tylko chęć mordu, ale i rozczarowanie. Nie wiedział, z jakiego powodu. Przecież wczoraj wszystko było dobrze. Siedzieli razem u niego w apartamencie. Philip czytał książkę, a on pracował. A później razem odpowiadali na pytania, jakie zadał mu nauczyciel. Więc, o co do chuja zimnego chodzi? Odłożył słuchawkę, i podszedł do młodszego stając dwa kroki przed nim.

- Po co…- Philip trzasnął drzwiami – wpakowałeś się do mojego życia tymi drogimi włoskimi butami?!

- Philipi’e… – Alex poczuł jak nie widzialna dłoń zaciska mu się na szyi.

- Może nie było idealne – zrobił krok do przodu – Może nie uśmiechałem się tyle, co teraz – kolejny krok – Ale był ktoś kto kocha mnie takiego jaki jestem!

- Philipi’e…

- Przestań w kółko powtarzać moje imię!- pchnął Alexa na tyle mocno, że ten cofnął się po same biurko – Wiem jak się nazywam!

- Uspokój się!- Alex nie miał zamiaru krzyczeć, ale nie mógł pozwolić by chłopak traktował go jak gówniarza. Ma w końcu trzydzieści pięć lat a nie piętnaście – I wytłumacz, o co ci chodzi!

- Żałuje, że dałem ci się poznać – powiedział smutnym głosem. Alex słysząc to poczuł jak pęka mu serce. W innym wypadku po prostu by go przytulił, a tak… Zostało mu wysłuchanie żalów nastolatka do końca – Ale tak się mnie uczepiłeś!- uśmiechnął się. Jednak nie był to uśmiech radości, a pełen smutku – Myślałem, że nie jesteś taki jak mój ojciec i siostra…- nastolatek przeczesał nerwowo włosy – Mimo, że cię odrzucałem ty nadal uparcie starałeś się mnie poznać… Choć Bóg mi świadkiem, że nie miałem bladego pojęcia dlaczego, bo… Przecież nie miałem i nie mam ci nic do zaoferowania…- rękawem starł łzę – Ale ty wracałeś za każdym razem jak bumerang! To pomysłem, że jednak… Naprawdę chcesz poznać prawdziwego mnie…

- Tak było i jest Philipie – powiedział twardo, opierając się pośladkami o blat biurka, spalając ręce na piersi.

- Tacy jak wy…- Philip cofną się kilka kroków, jakby bojąc się, że Alex zaraz podejdzie i go przytuli. Przepadłby wtedy, i nie skończyliby rozmowy – niszczą ludzi, gdy tylko dostaną to, czego chcą…

- I co takiego dostałem od ciebie, Philipi’e?- Alex przybrał swoją wypracowaną maskę chłodu, i opanowany ton głosu. Musiał ukryć jak bardzo raniły go słowa nastolatka. I ten płaczliwy głos sprawiał, że ciął jego serce jak żyletka.

Chłopak, aż wzdrygnął się słysząc Alex ’a pytanie. Nic od niego nie dostał?

- Pozwoliłem ci się poznać!- powiedział z wyrzutem –Ale jak widzę to nic dla ciebie nie znaczy!- nastolatek już nie płakał. Teraz było mu przykro, że Alex tego nie docenił. Nikt, dosłownie nikt nie poznał go tak jak mężczyzna. Tylko dla niego zburzył mór, który budował, od kiedy odrzuciła go własna rodzina, i stawał się mocniejszy po wykorzystaniu przez przyjaciół. Jednak każdy uśmiech Alex ‘a… Każde zapewnienie, że jest tu dla niego… Każdy uścisk mężczyzny sprawił, że pękł, tym samym otwierając się przed nim.

- Mylisz się, Philipi’e!- nie, o nie. Nie pozwoli mu wmówić, że nic dla niego nie znaczy – Jeśli myślisz, że okazuje jakiekolwiek uczucia innym to się grubo mylisz!- no nie wytrzyma zaraz i zdzieli chłopaka po twarzy – Czy widziałeś abym uśmiechał się do twojej siostry? Bym patrzył na nią czułym wzrokiem? Przytulał ją?- zadawał pytania, nie czekając na odpowiedź  - Albo bym rozmawiał z twoim ojcem tak swobodnie jak z tobą?- podszedł do Philipa, łapiąc w dłonie jego twarz – Nie wiem, co zrobiłem, że twe serce jest pełne wątpliwości - Alex pierwszy raz od lat poczuł jak pieką go oczy, a widząc smutny i zatroskany wzrok to penie w jego oczach pojawiły się łzy.

- Zabrali mi go!- wyrwał się z uścisku – I to przez ciebie!

Alex odwrócił się do niego plecami, by nie widział jak bardzo zawiódł się na nim. Myślał, że Philip ucieszy się, że znalazł ludzi, którzy adoptują chłopca. Którzy będą go chcieli mimo jego przeszłości. Którzy pokochają malucha tak samo mocno jak nastolatek. Którzy sprawią, że dziecko zapomni o każdej krzywdzie, jaka go spotkała, a wszystkie złe wspomnienia zastąpią masą dobrych. Widząc Philipa zrozpaczonego, złego i pogrążonego w smutku wiedział, że popełnił błąd. Błąd, którego nie naprawi, bo nie zostanie mu on wybaczony. A nie wybaczając mu tego, straci go. Akurat w momencie, gdy zaczął… Oparł zaciśnięte dłonie w pięści na blacie biurka, i pochylił się, opuszczając głowę, by ukryć swoje łzy, które kapały z policzków na dokumenty. A mokre plamy, robiły się coraz większe z każdą kroplą.

- Ze wszystkich rzeczy, jakie mnie spotkały…- odezwał się Philip po dłuższej ciszy jaka między nimi nastała – Żałuje, że cię spotkałem…- nie, wcale nie mówił prawdy. Kłamał tylko po to by Alex wiedział jak bardzo sam cierpi – I cię poznałem – powiedziawszy to, otworzył drzwi, zamykając je za sobą. To samo robiąc ze swoim sercem. Już nie raz został skrzywdzony tak samo mocno jak teraz, więc i tym razem da sobie radę.