Ukryta Miłość - 16

A, hoj ludki!

Wybaczcie, że dopiera teraz pojawił się rozdział, ale jakoś tak... Naszła mnie wena, i napisałam następny rozdzialik.

Co do poprzedniej notki... Nie będę publikować fick'a o Harrym, bo... No, cóż... zajrzyjcie do poprzedniego posta i będziecie wiedzieć dlaczego!

Nie męczę was dłużej... ;)

Dzisiejszy dzień minął jak każde inne. Wstał nim słońce wyszło ponad horyzont. Po tym jak ciepła woda zmyła z niego sen, udał się do swojej garderoby, która ma dwa poziomy. Na dole na półkach leżą obuwia, i codzienne ubrania, a na górze, gdzie prowadzą kręte schody, znajdują się garnitury. I to one królują u niego w szafie. Mimo, iż Alex jest mężczyzną to nigdy nie potrafił odmówić sobie nowego garnituru. Inni zbierają znaczki pocztowe, jedni hodują rybki, a on uwielbiał garnitury! Pozbywał się tych z ubiegłego sezonu, a zastępował nowymi. Miał ich tyle, że każdego dnia mógł zakładać inne. Jednak znalazły się jego „ perełki”, które choć stare to nadal gościły na wieszakach jak i na jego umięśnionym ciele. Oprócz szaf z ubraniami, znajdywał się komody z licznymi szufladami. W nich trzymał bieliznę, paski i krawaty. W szklanej gablocie leżało kilka par zapinek do mankietów, kilka zegarków i oczywiście sygnet z czasów studiów. Wiązało się z nim tyle pozytywnych wspomnień, że nie potrafił go wyrzucić. Dostał go na pierwszym roku, gdy wstąpił do bractwa, i był zwykłą szarą myszką dla starszych studentów. A na ostatnim roku był przewodniczącym. Kto by pomyślał? Oczywiście, Alexander wiedział, że tak się stanie nim poszedł na studia. W końcu to jego przodkowie byli założycielami, a to była kwestia czasu, aż przejmie pałeczkę, i to on będzie rządził bractwem. I też tak było. Tylko, że na drugim roku, bo zasady nie pozwalały na to by to pierwszoroczny prowadził starszych „braci”. Znalazło się też kilku głąbów, którzy chcieli wykurzyć Alex ’a ze stanowiska lidera to nikomu się nie udało. Alexander nie tylko przyćmiewał swoją urodą większość młodych studentów, ale i inteligencją. Fakt należał do kujonów, w końcu był też przewodniczącym gazetki studenckiej jak i należał do kółka matematycznego. Co po niektórzy wyśmiewali, i sądzili, że jest słabym przeciwnikiem dla jakiegoś marnego sportowca, który tylko dzięki stypendium dostał się na studia. Nic bardziej mylnego. Alex owszem stawiał na naukę, ale i na sport. Mimo, iż nie należał do żadnej drużyny sportowej to często odsiedział siłownię. I tylko, dlatego, że ich bractwo miało swój mundurek, który ukrywał ciało i mięśnie, często był brany za mięczaka. Innym powodem było również to, że nie mieszkał z nimi w domu studenckim. Tak też nie mogli go zobaczyć bez oficjalnego wdzianka. Więc mieli suprajsik jak nie podkulił ogona, uciekając jak ostatni tchórz, a za to potrafił uderzyć prawym sierpowym niczym zawodowy bokser.

Stanął przed dużym lustrem, ubrany w granatowy garnitur, by poprawić jasny niebieski krawat. Uśmiechnął się zadowolony do swojego odbicia, mrugając oczkiem. Może zachowywał się troszku jak narcyz, ale kto by nim nie był z takim wyglądem?

Dzień w pracy zleciał dość… Dobrze. Nie miał w sumie, co narzekać. Było wręcz odwrotnie, bo pan Carew pojawił się w końcu na spotkaniu, i mogli ruszyć do przodu z wydaniem książki. Sam właściciel wydawnictwa był tak zadowolony, że opuścił biuro wcześniej niż Alexander.

W domu ściągnął marynarkę, i rzucił ją na oparcie fotela. Poluzował krawat, wchodząc do kuchni po drodze zsuwając obuwie ze stóp. Włączył ekspres, i ściągnął zapinki od mankietów. Pomimo, iż nie namęczył się w pracy to był zmęczony i tylko czarna kawa jest w stanie postawić go na nogi.

Rozłożył się na sofie włączając laptopa, i telewizor oraz PS4. Lubił od czasu do czasu zrelaksować się strzelając do ząbiaków. Jednak nie było dane mu pograć, bo usłyszał przychodzące połączenie na skayp’a. Za pauzował grę, poprawił włosy, i krawat, po czym odebrał. Nie zdziwił się, widząc, kto do niego dzwoni, bo przecież kobieta go ostrzegała, że pójdzie do jego przełożonego. Odłożył pada, i nacisnął zieloną słuchawkę.

- Witam, panie dyrektorze – przywitał się, gdy na ekranie pojawił się obraz starszego mężczyzny.

Wyglądał jak typowy Amerykanin lubiący fast food’y. A może to przez to, że mało miał ruchu?

- Witaj, Alexandrze – dyrektor gazety splótł dłonie w piramidkę i kładąc na nich brodę – Znamy się tyle lat, a ty nadal upierasz się by mówić do mnie per pan?- uśmiechnął się sztucznie.

- Nie nazwałbym tego uporem – Alex usiadł w lekkim rozkroku, opierając łokcie na kolanach – Raczej kulturą – poprawił starszego.

- No dobrze…- mężczyzna rozsiadł się wygodnie w fotelu, przybierając poważny wyraz twarzy – Jak wiesz. Byłem sceptycznie nastawiony, gdy twój ojciec poinformował mnie o tym, że zaczniesz pracę w wydawnictwie…- zawiesił głos.

Alexander siedział i słuchał mężczyzny jakby właśnie mówił mu, że pada deszcz, a nie na temat jego kariery. Nie miał nic sobie do zarzucenia, dlatego cierpliwie czekał, aż ten skończy.

 -… I muszę powiedzieć, że spełniły się moje obawy, Alexandrze – dokończył surowym głosem.

- A mogę wiedzieć, jaki jest tego powód?- zapytał, chociaż znał odpowiedź.

- Dział sportowy skarżył się kilkukrotnie, że nie odsyłasz im artykułów na czas.

- Rozumie – skiną głową, tak jak to robił, gdy denerwował się – A czy inne działy również skarżyły 

się?- zadał tak pytanie, by dyrektor sam domyślił się, kto jest winny. Nie chciał donosić tak bezpośrednio jak redaktorka.

- Hmm…?- mruknął, drapiąc się po brodzie – Jak tak teraz o tym wspomniałeś… To nie. Inne działy są zadowolone – dodał, by ukryć swoją wpadkę.

- Więc nie ja ponoszę tu winę – podsumował ich rozmowę.

Aż odetchnął z ulgą, gdy dyrektor kiwnął głową na znak zgody. Alex uśmiechnął się krzywo, widząc zakłopotanie na twarzy mężczyzny.

- Masz rację – zgodził się z nim bez mrugnięcia – Muszę cię przeprosić, Alexandrze.

- Nie ma takiej potrzeby, panie dyrektorze – udał, że lekko podszedł do sprawy, choć w środku czuł wielki zawód, że zwątpił w niego człowiek, który zaproponował mu tą posadę, gdy był na trzecim roku studiów. Co prawda dzięki tacie, ale to nie dzięki niemu osiągnął dyplom z wyróżnieniem – Miał pan prawo żądać wyjaśnień. Rozumiem, że to wszystko?- dopytał nim mężczyzna zdążył się odezwać.

- Tak. To wszystko – przytaknął, uśmiechając się przepraszająco.

- Zatem, żegnam – wiedział, że zachował się teraz jak ostatni cham, ale miał dosyć. Zakończył połączenie, nie dając pożegnać się rozmówcy. Zatrzasnął laptopa, i podszedł do barku. Sięgnął po wino, i po jego odkorkowaniu nalał sobie pełny kieliszek czerwonego alkoholu, i wypił na raz. Mimo, iż kochał pracę, jako korektor to czasami miał ochotę najzwyczajniej w świecie ją rzucić i wyjechać. Najlepiej na Karaiby, albo gdzieś daleko.

Myślał, że nie spotka go nic gorszego niż rozmowa z dyrektorem gazety. Zmienił zdanie, gdy ktoś zapukał do drzwi. Nie miałby nic przeciwko, widząc Philip’a w drzwiach. Jednak nie zobaczył chłopaka, a jego siostrę.

- Cześć, kotku!- krzyknęła swoim piskliwym głosem. Cmoknęła go w usta, i weszła do apartamentu, nie czekając na pozwolenie.

- Witaj, Elizabeth – odpowiedział sucho, wycierając dłonią wargi. Tak by studentka nie widziała – Co cię do mnie sprowadza?- zapytał, wchodząc do salonu za narzeczoną.

- To nie mogę cię odwiedzić?- odparła urażona.  

- Oczywiście, że możesz – próbował włożyć w to jak najwięcej ironii, ale dziewczyna tak słabo go znała, że nie była w stanie odróżnić jej od życzliwości.

- No właśnie – zapiszczała radośnie, siadając na sofie. Założyła nogę na nogę niczym królowa, rozglądając się po salonie. Skrzywiła się, gdy zobaczyła spauzowaną grę. I to jest jego praca? Powiedział, że nie mogą się dziś zobaczyć, bo ma dużo roboty, a on sobie gra? Tak nie powinno być! To ona ma być na pierwszym miejscu! Jej się nie odmawia, dlatego sama przyjechała do Alex ‘a.

Współwłaściciel wydawnictwa stał i czekał na następny krok dziewczyny… Nie, właściwie to już młodej kobiety. Wiedział, po co pofatygowała się do niego. Nie musiał długo czekać. Elizabeth podeszła do niego po drodze ściągając ciasny top, i ciemne jeansy. Nim do niego doszła była w samej koronkowej różowej bieliźnie. Wcześniej by nie miał żadnych oporów by się z nią pieprzyć, bo inaczej tego nazwać nie mógł. To teraz, gdy spróbował ust, i ciała Philip’a to nawet Elizabeth nie była w stanie wymazać smaku i zapachu brata. I tylko dzięki masce, ta nie odczytała jego braku chęci na sex z nią.

Jednak był mężczyzną, a mężczyźni nie odmówią sobie żadnego seksu. Nawet takiego, w którym myśli uciekają do kogoś innego. Gdy Elizabeth siedziała na nim okrakiem, i uniosła się do góry i opadała na jego kutasa, odchylił głowę na oparcie sofy, wyobrażając sobie, że to Philip. Że to jego, mimo, iż drobne to męskie ciało pieści swoimi dłońmi. I to w jego ciasnej dziurce dochodzi.

- To był najlepszy sex, jaki mieliśmy – podsumowała ich zbliżenie. Alex przeszedł sam siebie. Do dziś nie wiedziała, że może osiągnąć orgazm aż trzy razy!

Mężczyzna w odpowiedzi tylko parsknął, ściągając zużytą gumkę. Jak wcześniej podziwiał jej nagie ciało, tak teraz wstał w stroju Adama i poszedł do kuchni by wyrzucić kondom. Gdy wrócił Elizabeth była ubrana i gotowa do wyjścia. Cmoknęła go w policzek i wyszła.