Ukryta Miłość - 13

No i mamy następny rozdział.

Miku Nao 암 - I to właśnie jest najpiękniejsze... I, niezmiernie cieszę się, że podoba Ci się opowiadanie :)

Basiu, maluszku Ty mój - Bądź cierpliwsza... Wszystko w swoim czasie :)

Phil czuł się jakby ktoś zgadał się z czasem i go spowolnił. Sekundy ciągły mu się jak minuty, a one jak godziny. Co chwila spoglądał na zegarek, nie mogąc doczekać się, aż usłyszy dzwonek. Zniecierpliwiony uderzał końcówką długopisu w książkę. I, choć denerwowało to Richard’a to jednak nie odezwał się słowem. Trzepnął go dopiero, gdy do długopisu dołączyła noga. Tak mocno nią poruszał, aż przyjaciel nie wytrzymał i walnął go z łokcia w żebra. Phil jęknął z bólu, ale nie oddał mu. Miał zbyt dobry humor. Otóż. Jakieś półtorej godziny temu otrzymał sma’a. Siedział wtedy na matmie, więc bez żadnego strachu wyciągnął telefon z kieszeni. Odblokował go i na wyświetlaczu zobaczył, że ma wiadomość od niezapisanego numeru. 

Masz jakieś plany po szkole, Philipi’e?

Oczywiście od razu domyślił się, kim jest nadawca, ale…

No nie wiem… Matka nie pozwala mi rozmawiać z nieznajomymi!

… lubił droczyć się z ludźmi. Na odpowiedź nie musiał długo czekać. Nie minęła nawet minuta, a komórka zawibrowała.

Zapewniam Cię, że nie grozi Ci nic złego z mojej strony.

Phil uśmiechnął się pod nosem. A, więc podniósł rękawicę, i podjął się gry.

A skąd pewność, że nie grozi Ci z mojej?

Wystukał i wysłał. Odłożył na chwilę telefon na ławkę, aby zapisać rozwiązanie równania funkcji liniowej.

Naprawdę, Philipi’e? A, co takiego mógłbyś mi zrobić, hmm?

Nastolatek prychnął pod nosem jak rozzłoszczony byk. No, dobra byczek. Co on sobie myśli? To, ze jest chudy nie znaczy, że jest słaby! Potrafił się obronić!

Nim odpisał otrzymał kolejną wiadomość.

Nawet nie wiesz jak poprawiłeś mi humor! Nie mogę przestać uśmiechać się, słońce!

Philowi, aż na chwilę przestało bić serce, a raczej miał takie wrażenie. Oddech też wstrzymał. On napisał do niego słońce!? Tylko skąd mu się to wzięło skoro nie lubi, gdy narzeczona mówi do niego zdrobniale!?

Cieszę się, że spełniam się w roli clown ‘a!

Licealista ucieszył się, że nie musi odpisywać na wcześniejszego sma’a. Nie wiedział, co mógłby zrobić ze starszym. I, tak nie miał za bardzo czasu nad wymyśleniem jakiejkolwiek odpowiedzi. Tak to jest jak się pisze na lekcji.

Proszę Cię, słońce. Żaden wymalowany farbą idiota nie jest w stanie mnie rozbawić. A oboje wiemy, że nim nie jesteś, prawda? Więc nie obrażaj siebie i mnie.

Mimo, iż fajnie pisało się z Alex'em to miał wrażenie jakby pisał z ojcem, a nie przyjacielem? Czy kimś więcej. W takich chwilach widział jak duża różnica wieku jest między nimi. I, choć pisał, tak czytelnie to widać było każde odpowiednio dobrane słowo. Nie pisał ich tak jak nastolatek. Spontanicznie.

  

Czyżby Pan Thompson bał się wymalowanych idiotów?

- Idziesz?- Phil podniósł wzrok na przyjaciela – No lekcja się już skończyła – wytłumaczył mu Richard jak dziecku choremu umysłowo.

- Idę, idę – Philip był tak pochłonięty wymienianiem smsów, ze nie usłyszał dzwonka. Świat się 

kończy!

Wziął z ławki swoje rzeczy w ręce, i poszedł za przyjacielem. Będąc w szkole nie nosił plecaka. Brał z szafki potrzebne zeszyty i książki, a zostawiał nie potrzebne. Idąc z przyjacielem do szafek nie wyciągnął telefonu, który zawibrował. Na miejscu odłożył matmę, a wziął biologię. To lekcję mieli osobno, ponieważ Richard wybrał informatykę.

- To do później – blondyn klepnął go w ramie, pomachał i poszedł.

- Taa..- odpowiedział, zamykając szafkę.

Dopiero teraz pozwolił sobie na odczytanie sma’a, idąc pod klasę.

Nie powiem, Philipi’e, że niczego się nie boje, bo każdy człowiek ma swoje lęki. Aczkolwiek moim nie jest clown. Jest nim coś gorszego.

Phil, aż przystanął. Chciał odpisać „ A, co?”. Powstrzymał się. Nabrał powietrza, i wystukał…

Pewnie boisz się wydziedziczenia, co?

Nastolatek nie zdał sobie sprawy, na razie, że właśnie poznaje Alex ’a.

Philip oparł się o ścianę plecami, patrząc na komórkę.

Wydziedziczenia?- tu nastolatek miał niemal przed oczyma prychnięcie Alex'a na jego sugestię – Philipi’e, mam 35 lat i sądzisz, że nie poradziłbym sobie bez rodziców i ich pieniędzy?

No, sorry! To Twoja wina, bo nie chcesz mi powiedzieć, czego się boisz!

Napisał i wysłał w momencie, gdy na horyzoncie pojawiła się kobieta, która uczyła ich biologii.

- Dzień dobry – przywitał się z resztą uczniów, wchodząc do sali. Nie różniła się wielkością od innych klas. Za to była urządzona nieco inaczej. Na środku pomieszczenia stały w szeregu zlewy. Obok nich ławki trzy osobowe, a po drugiej stronie jednoosobowe. Na każdym niebieskim blacie ławki stał jeden mikroskop. Biurko nauczycielki stało przed ławkami. W rogu klasy stał model szkieletu człowieka.

Philip zajął swoją pojedynczą ławkę na końcu. Z jednej strony cieszył się, ze siedzi sam, bo nie musiał kłócić się z partnerem z ławki, gdy mieli odmienne zdania, pracując w grupie. A zdarzało się to już nie raz. I wtedy wkraczała nauczycielka. Z drugiej jednak nie miał, kogo prosić o pomoc i musiał sam sobie radzić.

Bo i na to przyjdzie czas, Philipi’e. O, której kończysz szkołę?

O, i piękna zmiana tematu. Jak nastolatek togo nie lubił, chociaż sam tak robił, gdy nie chciał odpowiadać na kłopotliwe pytania.

Mam jeszcze angielski. A, co masz jakieś plany?

Pierwszy raz ucieszył się z posiadania telefonu. Do dzisiejszego dnia uważał, że jest mu nie potrzeby, bo rzadko z niego korzystał. Miał go, bo wymagał tego od niego ojciec. I, nie. Nie chodziło o to, że się martwił. Dzwonił do niego tylko wtedy, gdy czegoś chciał od syna.

Owszem związane z Tobą. Więc jeśli nie masz żadnych obowiązków poza nauką to zapraszam do siebie. Oczywiście masz pełne prawo odmówić.

A, o której kończysz pracę?

Już nie mógł się doczekać, aż zobaczy Alex ‘a.

Za godzinę.

Czyżby, Alex zrywał się z pracy dla niego?

Do zobaczyska!

I zdawało mu się, że czas stanął w miejscu. Udawanie, że słucha Jefferson ‘a nie pomagało. Wręcz przeciwnie. Facet tak nudno prowadził lekcje, że oczy same mu się zamykały. A do tego ten nudny głos. Niczym lektor w beznadziejnych programach przyrodniczych.

OoO

Philip wszedł do wysokiego wieżowca. Zrobiło mu się przykro, gdy odźwierny popatrzył na niego jak na jakiegoś robaka. Fakt, nie wyglądał jak burżuj, ale mężczyzna nie był lepszy skoro pracował... Otwierając drzwi bogaczom. Wszedł do windy, a tam stał młody mężczyzna. Nie wiele starszy od niego.

- Dzień dobry!- Przywitał się grzecznie, wchodząc do windy. Miał już naciskać guziczek piętra, gdy usłyszał…

- Na które piętro?- mimo iż głos był obojętny to słychać było nutkę rozbawienia.

- Czterdzieste?- odpowiedział pytaniem, będąc w szoku, że tu pracuje ktoś od wyciskania guziczków.

Windziarz wcisnął wskazane piętro i odwrócił się traktując nastolatka jak powietrze.

Phil wysiada, gdy winda zatrzymała się. Bez pożegnania udał się do drzwi. Zapukał trzy razy i czekał, aż Alex otworzy. Po chwili drzwi otwartych się, a w nich pojawił się gospodarz mieszkania.

- Witaj Philipie -  przywitał się.

Alex'owi na początku ich znajomości zależało na tym by mówić do chłopaka zdrobniale lecz teraz rzadko tak się do niego zwracał. Uważał, że pełne imię lepiej brzmi i pasuje do nastolatka.

- Siema!- odpowiedział, wchodząc.

Alex jak tylko zamknął za licealistą, pochylił się i czułe ucałował go w czoło.

- Co pichcisz?- zapytał z lekkim rumieńcem. Nie przyzwyczaił się jeszcze do czułość ze strony starszego - Ale zajebiście pachnie - skopał buty w kąt.

- Spaghetti - odparł, idąc przed nastolatkiem do kuchni.

Phil zamiast usiąść przy wysepce kuchennej wskoczył na blat koło kuchenki.

- Jasne, siadaj gdzie chcesz – popatrzył kpiąco na chłopaka - W końcu krzesełka są tylko dla ozdoby - dodał sarkastycznie.

- Noo...- Phil uśmiechnął się, pokazując swoje białe proste ząbki.

- Chcesz soku?- Alex odłożył łyżkę, która mieszał mięso i podszedł do licealisty. Rozsunął mu uda, by stanąć między nimi.

 - A masz ananasowy?- Phil momentalnie poczuł jak palą go policzka, gdy dłonie Alexa zaczęły masować jego uda.

- Tak - pochylił się i pocałował nastolatka.

Ten natychmiast uchylił lekko usta, splatając języki w cudownym tańcu. Phil zarzucił starszemu rękę na szyję, a druga zacisnął na koszulce.

- Alex...-  wysapał w usta mężczyzny - daj złapać oddech.

Mężczyzna ugryzł delikatnie usto młodszego nim się odsunął.

- Uznam to za komplement - rzekł dumnie, podchodząc do lodówki. Z niej wyciągnął sok, a z  szafki szklankę. Postawił ją na blacie i nalał do niej napoju.

- Czy ja wiem...?- droczył się ze starszym, biorąc od niego pełne naczynie - Wiesz...- upił łyk i odstawił szklankę obok - nie mam za bardzo jak porównać...

- I nawet się nie waż...- przerwał nastolatkowi. Złapał go za włosy i wpił się w jego usta. Ten pocałunek nie był delikatny ani czuły. Alex chciał tym pocałunkiem przekazać, że usta, które teraz całuje należą tylko i wyłącznie do niego - Rozumiemy się?- warknął na chłopaka.

Jak tylko Alex pomyślał ze ktoś inny dobiera się do tak cudownych, słodkich i miękkich ust, chuj strzelał go na miejscu. Nikt nie ma prawa go całować. Oprócz niego oczywiście.

- Ta- tak...- wyjąkał wystraszony zachowaniem starszego.

No tego to się w życiu nie spodziewał! Czyż by Alex był zazdrosny? I to o niego? Mimo że się wystraszył to w sercu poczuł iskierkę radości, że komuś może się podobać i to na tyle, że nie życzy sobie, aby spotykał się z kimś innym.

- Idź do salonu i wybierz film, a ja przyniosę obiad - rządził wyciągając białe porcelanowe talerze.

- Okay...- Phil zeskoczył z blatu. Podszedł do Alexa, objął go w pasie stojąc z boku. Ten na niego spojrzał w oczekiwaniu. Pochylił się i cmoknął młodszego w usta, gdy ten zrobił usta w dziubek.

OoO

No, i pierwsze lody przełamane... Teraz tylko to na co czekaliście... Nie wiem jak wy, ale ja mam wrażenie, że zbliżenia miedzy Alex'em i Philem dzieją się za szybko... Co myślicie?

Ps.

Miku Nao 암 - chcę Ci życzyć wszystkiego dobrego w nowym roku szkolnym. I, że znajdziesz czas na "Crazy boys"!