Ukryta Miłość - 9

- Masz wybrać jedną z książek – nauczyciel podał uczniowi trzy tomiszcza. Nastolatek spojrzał na nie krzywiąc się lekko – Jeżeli to też olejesz…

- Makbet…?- wszedł w słowo starszemu, krzywiąc się, przełożył książkę – Sen nocy letniej? Romeo i Julia? Co to za syf w ogóle?

- Uważaj na słowa – upomniał chłopaka, patrząc na niego z pogardą – Masz dwa tygodnie na przeczytanie – poinformował ucznia, siadając wygodnie na fotelu – Później mi powiedz, jaką wybrałeś, a ja napiszę ci pytania. Jak tego nie zaliczysz to pożegnaj się z następna klasą – wskazał na drzwi dłonią – A teraz żegnam.

- Cudownie – odparł ugotowany, wychodząc z klasy.

No to po nim. Nie zaliczy semestru, klasy… I będzie miał przerąbane u ojca. Czasem się zastanawiał, dlaczego tak nienawidzi książek. Jego przodkowie wręcz je kochali. Ojciec i siostra, również. No to, czemu akurat on nie mógł dzielić ich pasji? Odpowiedź była prosta. Bo nienawidził książek, i to nie dlatego, że trzeba je czytać, i mają masę stron i liter. Książki odebrały mu rodzinę. Byli tak pochłonięci w świecie wyobraźni, że zapominali o prawdziwym życiu.

Nim nacisnął na klamkę, drzwi stanęły otworem. W progu stanął starszy mężczyzna. Ubrany w czarny uniform.Wziął od młodszego plecak, i weszli do domu. Nastolatek w holu słyszał i czuł zapach Alex ’a. Przełożył książki do drugiej ręki. Były tak ciężkie, że gdyby ktoś go napadł to miałby, czym się obronić. Nic takiego się nie stało, na szczęście.

- Dziś na obiad…

- Nie jestem głodny – przerwał lokajowi, mijając go.

Nie miał ochoty widzieć się dziś z narzeczonym siostry. Od dawna się oszukiwał, że go nie lubi. Lubił i to bardzo. I to na tyle, że nie potrafił już udawać obojętnego i zamkniętego. Najchętniej to usiadłby koło niego. I porozmawiał, poznał. A tak… Zostaje mu unikanie mężczyzny.

- Witaj, Philipie – przywitał się z nim, Alex odwracając się w jego stronę.

Licealista przystanął na schodach. Miał go unikać, ale jak? Alex przyjeżdża do nich zaraz po pracy, i przesiaduje popołudnia w salonie z narzeczoną lub sam. Trudno było wejść na piętro nie mijając salonu. Latać nie potrafił. Pelerynki niewidki też nie posiadał.

- Cześć – odpowiedział, na nowo wspinając się po schodach.

Zrobiło mu się przykro, gdy Alex nie próbował go zatrzymać czy namówić by się do nich dosiadł. W głębi serca na to liczył, ale ten rozsiadł się wygodniej, i zapomniał o jego istnieniu. Wcale mu się nie dziwił. Każdy ma swoje granice. A, on je przekroczył dawno temu. Stracił swoją szansę, choć miał ich mnóstwo.

W sypialni rzucił książki na biurko. Ściągnął czarne trampki. Położył je pod ścianą, i legną na łóżko. Twarz schował w poduszce, obejmując ją ramionami. Był tak zmęczony, że po chwili zmorzył go sen.

Obudził się, słysząc pukanie, a po chwili wszedł lokaj.

- Za dziesięć minut będzie podana kolacja, paniczu – poinformował nastolatka i wyszedł.

Phil wstał, przeciągając się. Palcami rozczesał swoje długie, czerwone włosy. Następnie poszedł do łazienki i umył twarz. Później wrócił do sypialni i założył klapki. Gdy wszedł do jadalni przy stole siedział ojciec, Elizabeth i jej narzeczony oraz matka.

- Cześć, mamo – przywitał się radośnie, podchodząc do niej. Pocałował ją w policzek. 

Mimo, iż rzadko bywała w domu to ucieszył się na jej widok. Nie traktowała go tak źle jak ojciec czy z góry tak jak siostra. Nie okazywała też tego, że się go wstydzi czy nie odpowiada jej jego wygląd. Była matką.

- Witaj, synku – Phil cofnął się nim matka pogłaskała go po policzku. Kobieta zmarszczyła lekko brwi, ale nic nie powiedziała.

- Nie wiedziałem, że wracasz - nastolatek zajął swoje miejsce przy stole – Na długo przyjechałaś?- nałożył sobie na talerz dwa kawałki pizzy, zrobione przez kucharkę.

- Nie powiedzieli ci?- zapytała, patrząc na męża surowo.

- Najwyraźniej – wzruszył ramionami, łapiąc w dłonie pizzę. Nie przejął się karcącym spojrzeniem ojca, i zaczął jeść.

- Przyjechałam na kilka dni, synku – powiedziała przepraszająco – Klientka jest niezadowolona i chce rozmawiać ze mną osobiście.

- Aha – mruknął pod nosem.

Mógł się tego spodziewać. Przecież nic jej w domu nie trzymało. Nawet, gdy był dzieckiem i potrzebował matki, ta rzadko w nim bywała, spełniając swoje marzenia kosztem rodziny. I chyba tylko, dlatego nie krytykowała jego stylu życia.

Po kolacji usiedli całą rodziną w salonie. Matka i Elizabeth piły czerwone wino, a mężczyźni whisky z lodem. Alex siedział koło narzeczonej, trzymając rękę na jej ramionach. Pan i pani Macedon usiedli naprzeciwko przyszłego małżeństwa, a nastolatek z dala od nich. Nie przysłuchiwał się nawet rozmowie. Podciągnął kolana do klatki i objął je rękoma, opierając brodę na kolanach. Patrzył otępiałym wzrokiem przed siebie. Gdy spojrzał na Alexa i Eli czuł uścisk w sercu i gulę w gardle. Nie wiedział skąd to się wzięło, i nie miał zamiaru się nad tym wywodzić.  Czasami lepiej żyć w błogiej nieświadomości.

- Synku…- ocknął się z myśli słysząc głos matki – jak w szkole?- Uśmiechnęła się. Jednak uśmiech nie obejmował oczu.

- Normalnie – odpowiedział obojętnie, wzruszając ramionami.

- Tylko tyle masz do powiedzenia matce?- pan Macedon syknął na syna, odstawiając literatkę na stolik. Mocniej niż zamierzał, przez co kilka kropel bursztynowego alkoholu chlapnęło na szklany blat stołu.

- A, co mam więcej powiedzieć?– zapytał lekko zdziwiony reakcją ojca.

- Arogancki…- pan domu wstał i podszedł do Phil’a. Zatrzymał się krok przed nim – bezczelny…- złapał syna za ramię, zaciskając dłoń z całych sił. Nastolatek syknął z bólu, ale hardo patrzył ojcu w oczy.

- Dlaczego mnie nie uderzysz, ojcze?- chciał sprowokować ojca by go zdzielił po twarzy. Wolał czuć ból fizyczny niż psychiczny.

- O czym on mówi, Patricku?- zażądała wyjaśnień projektantka wnętrz.

- Chyba mu nie wierzysz?- spojrzał na żonę, odpychając syna.

- Z jakiej racji mam mu nie wierzyć?

- Nie będę ci się tłumaczył – powiedział zimno do kobiety, ucinając tym samym temat.

- Widzisz, co narobiłeś?- wtrąciła się studentka, odpychając rękę Alexa, który próbował ją powstrzymać – Nie dość, że przynosisz hańbę rodzinie to jeszcze to!- krzyknęła, wskazując dłonią na rodziców, którzy trzymali swe nerwy na wodzy.

- Może załóż każdemu klapki na oczy!- odpowiedział na atak siostry – Wtedy wszyscy będą tak ślepi i szczęśliwi jak ty, kurwa!

- Uważaj na słownictwo, gówniarzu – chlast. Uderzenie odrzuciło go na bok. Phil potrząsnął głową, by włosy odkryły mu twarz – Nie tak cię wychowaliśmy!- Spojrzał na ojca, ale tym razem w jego oczach nie było smutku czy bólu. Była pustka. 

- Uspokój się, Patricku!- krzyknęła wystraszona matka, podchodząc do syna. Phil odepchnął jej dłoń, gdy próbowała pogłaskać go po policzku, myśląc, że to uśmierzy ból – Oszalałeś!?- naskoczyła na męża, obwiniając go o to, że syn boi się dotyku. Ich dotyku – To twój syn, człowieku! Jesteś jego ojcem!

- Czasami mam wrażenie, że wrobiłaś mnie w tego bachora!- wykrzyczał swoje podejrzenia.

- Czy ty sugerujesz, że cię zdradziłam?- zapytała urażona – Jeśli tak to wybij to z głowy!- rozkazała niczym swojemu pracownikowi – Możesz mi wszystko zarzucić, ale nie zdradę!

- Może zamiast podróżować…

- Pracować!- poprawiła męża, przerywając mu – Pracuję tak samo ciężko jak ty, by naszej rodzinie niczego nie brakowało!

- Zajęłabyś się tym gówniarzem!- dokończył. Podciągnął syna za ramie, nie zważając na jego jęki spowodowane mocnym uściskiem – Spójrz na niego!

- Mam go karać za to jaki jest?- podeszła do męża i syna – Puść go – jednak pan domu nie miał zamiaru spełniać prośby kobiety. Ta nie mając innego wyjścia, próbowała odciągnąć nastolatka. Po kilku minutach, mężczyzna poddał się, i puścił syna – Jesteśmy jego rodzicami…- odeszła z nim na bok. Jak najdalej od właściciela wydawnictwa – i nieważne, jaki jest. Musimy go kochać! Dbać o to by nie działa mu się krzywda!

- Nie będziesz mi mówić jak mam go wychowywać!- mimo, że Phil stał spory kawałek od ojca, ten pokonał odległość w dwóch krokach. Złapał go za włosy, szarpiąc, by odkryć twarz – To ja muszę się za niego wstydzić!- pan domu, nawet nie zwrócił uwagi na syna, któremu po policzkach spływały łzy – To ja…- zacisnął mocniej dłoń, wyrywając włosy nastolatkowi – muszę się użerać z tym, dziwolągiem!- odepchnął go.

Phil stracił równowagę, i upadł na podłogę, uderzając głową o kant stolika.

- Te książki wyżarły ci mózg!- podbiegła do syna i pomogła mu wstać – Nie mogę uwierzyć w to, jaki się stałeś!- wskazała na męża palcem - Jesteś bezdusznym skurwielem!- kobieta rzadko używała wulgarnych słów, ale to, co zobaczyła, i usłyszała z ust męża nie umiała inaczej dobrać słów.

- Mam nadzieje, ze jesteś z siebie dumny!- wtrąciła się Elizabeth, łapiąc oniemiałego Alexa za rękę. Nie chciała, by to rodzice się kłócili, dlatego też postanowiła, by to znów na jej bracie skupili kłótnię.

- Co cię bardziej boli, Elizabeth?- odpowiedział głosem pozbawionym wszelkich uczuć, zatrzymując parę na schodach – To, że powiedziałem prawdę czy to, że matka stanęła w mojej obronie, co?- kontynuował, gdy ta odwróciła się w jego stronę.

- Nie rozśmieszaj mnie, idioto – powiedziała ostro, podchodząc do brata – Jesteś nikim. I to nie tylko dla mnie…- stanęła przed nim – rozejrzyj się! Czy ktoś płacze, bo ojciec cię uderzył? Czy ktoś jest smutny z tego powodu?

- Wiesz…

- Jesteś żałosnym głupcem – przerwała młodszemu, obserwując go. Widziała każde pęknięcie w jego masce. A w kąciku oczu zbierały się łzy upokorzenia.

- Pierdol…

- Philipie – przystopował chłopaka, Alex, stając koło dziewczyny – Wystarczy.

Phil spojrzał po wszystkich, i gdy nikt nic nie dodał minął parę, uderzając specjalnie Alex ’a z barka. I to na tyle mocno, że ten zachwiał się lekko. Wbiegł po schodach o mało się nie przewracając.

- Nienawidzę tej rodziny!- usłyszeli krzyk i trzaśnięcie drzwiami.

Alex stał i patrzył na swoją przyszłą rodzinę. Po tym, co zobaczył, miał ochotę pobiec do rodziców i błagać o zerwanie zaręczyn. W tej chwili nie miał ochoty wiązać się z tymi ludźmi. Jednak powstrzymywała go jedna osoba. I, nie. Tą osobą nie była jego narzeczona. Wiedział, że jak odejdzie to nastolatek zostanie sam. Mimo, iż matka stanęła w jego obronie. To zrobiła to tylko, dlatego by mieć czyste sumienie.

- Wie pan, panie Macedon…- ciszę przerwał Alex – Tak jak mój ojciec mówił wiele dobrych rzeczy o mnie panu, tak mówił wiele dobrych mnie o panu – uciekł ręką, gdy narzeczona próbowała go złapać – Dziś udowodnił pan, że wszystko było farsą!- powiedział tak samo zimno jak mężczyzna na niego patrzył. Bo gdyby starszy mógł zabijać wzrokiem to Alex leżałby martwy.

- Nikt cię o zdanie nie prosił, rozpieszczony gówniarzu!- syknął, czerwieniąc się na twarzy ze złości – A, teraz zostaw nas samych – rozkazał, wskazując dłonią na schody.

- Z największą przyjemnością – odparł, odwracając się.

Stanął przed drzwiami i drżącymi rękoma zapukał w drewno. Powtórzył, gdy nie usłyszał pozwolenia. Lecz i tym razem nic nie usłyszał. Nacisnął klamkę, i odetchnął z ulgą, gdy drzwi ustąpiły. Wszedł do pokoju, od progu słysząc szloch. Zamknął drzwi na klucz, i podszedł do łóżka, a raczej materacy. Ściągnął marynarkę i powiesił ją na oparcie krzesła. Bez słowa położył się w poprzek, tak jak nastolatek. Włożył ręce pod głowę, i czekał, aż młodszy przestanie płakać lub wykona jakiś gest. On wyciągnął pierwszy rękę, przychodząc tu. A reszta zależy do Phil’a.

Phil niewiele myśląc, wtulił się w klatkę starszego. Obił go w pasie, chowając twarz między barkiem, a szyją starszego. Po chwili poczuł jak Alex, odgarnia mu włosy z czoła i ucałował go w skroń.

- Cii…- szeptał uspokajająca – jestem tu – wziął go w ramiona, przygarniając jeszcze bliżej i mocniej. 

Oh, ja wiem, że byście chcieli, by miedzy Phil'em i Alex'em już coś było... Ale to nie tak działa, prawda? Nie zakochujemy się od pierwszego wejrzenia!? Dlatego też nie poganiajcie tej relacji i mnie. Mam cały zarys tego opowiadania, i nie zamierzam go zmieniać dla waszego widzi mi się. A jak jesteście niecierpliwi to nie moja wina!!

Dziękuję za komentarze...<3

Pozdrowionka!!!