Mój świat - 14

Bóg sobie chyba ze mnie zakpił, pozwalając mi się wybudzić, i to z utratą pamięci. Nie wiem czy chce mnie ukarać za moje zachowanie sprzed wypadku, skoro mnie nie wziął do swoich niebios. Musiałem być, kurewsko, złym człowiekiem. Może nawet bardzo skoro razem z diabłem, skazali mnie na taki żywot. Jasne, fajnie nie wąchać kwiatków od spodu, bo tu na ziemie nie jest najgorzej. Ale mogli mi zostawić, chociaż rąbek mojego życia, nie?

Otworzenie oczu, po wybudzeniu ze snu, nie sprawiało mi już problemów.  Trudności miałem z poruszaniem się, Wiele wysiłku kosztowało mnie, aby utrzymać otwarte oczy dłużej niż piętnaście minut, a co dopiero obrócić się na drugi bok czy usiąść. Czułem się jak jakiś, jebany, inwalida, którym w sumie byłem. Przy wszystkim pomagały mi pielęgniarki. Najbardziej z nich wszystkich lubiłem panią Black. Jednak nawet przy niej nie umiałem trzymać języka za zębami.

- Nie będę tego jadł!- odepchnąłem, z wielkim wysiłkiem, talerz z owsianką.

Wyglądała jakby ktoś ją przeżuł, i wypluł do talerza.

Doktor Sloan odłączył mnie wczoraj od kroplówki, i chcąc nie chcąc, małymi kroczkami, podawali mi normalne jedzenie.

- Musisz coś jeść – powiedziała ostrzej, podsuwając, znów, mi pod nos talerz.

- Sama to sobie wpieprzaj!- śniadanie z jej rąk, zleciało na podłogę.

- Słuchaj, chłopcze!- wycelowała we mnie palcem, wstając z łóżka – Twoja mama może być najlepszym chirurgiem na świecie, lecz nie daje ci to prawa do traktowania tak ludzi!

- A ty nie masz prawa tak do mnie mówić!- krzyknąłem wkurwiony.

Ona mnie poucza?

- Wykonuje tylko polecenia twojego lekarza – odpowiedziała posłusznie, zbierając z podłogi rozbity talerz.

Tak, błagaj o wybaczenie.

- To życz mu smacznego!- i, niczym obrażone dziecko, schowałem głowę pod kołdrę.

- Zaraz przyniosę coś innego – poinformował mnie, wychodząc z sali.

A, idź sobie. Najlepiej w pizdu!

Ja tu mam większe dylematy, a ta się przejmuje moimi posiłkami.

Straciłem wcześniejsze życie, pamięć, a ta o jedzeniu mi marudzi.

Do pomieszczenia wparował lekarz. Drzwi otworzył tak zamaszyście, że uderzyły o ścianę.

- Pani Black przybiegła do mnie z płaczem!- warknął, ściągając ze mnie kołdrę – Musisz jeść, jeśli chcesz szybko nabrać sił!

- Próbowałeś tego, co nazywacie jedzeniem?- nie siłowałem się z nim, bo nie miałem, po co.

Zresztą, nawet pielęgniarki miały więcej sił niż ja. I, gdyby pani Black chciała wcisnęłaby we mnie tą paszę na chama. I, po za wypluciem lub opluciem jej, nic innego bym nie zrobił. Więc nie miałem szans z lekarzem, który wyglądał… Na silnego. Biały fartuch opinał jego ciało, podkreślając silnie zbudowane ramiona.

- To jest owsianka – powiedział jakbym był niedorozwojem.

- Chyba pasza dla świń – zadrwiłem, przymykając oczy.

Zmęczyła mnie walka z pielęgniarką, i rozmowa z lekarzem. Tak, sen to najlepsze rozwiązanie. 

- Już jestem – dołączyła do nas pani Black z pełnym talerzem żarcia dla zwierząt. Podała go lekarzowi, myśląc, że mnie urobił.

Pff, marzenia. Za nic w świecie nie wezmę tego do ust. Wczoraj to może owszem zjadłem, ale nie wiedziałem, że, kurestwo, jest tak ohydne. Wole, aby żołądek przyssał mi się do kręgosłupa, niż dam to w siebie wcisnąć.

- Yuki…- powiedział niemal prosząco, siadając na łóżku – nie każ mi robić tego na siłę.

- W porządku – zgodziłem się. Ale, nie. Ja miałem plan! Pozwoliłem pani Black, aby pomogła mi usiąść. Podniosła oparcie łóżka – Ty pierwszy – kiwnąłem na talerz.

- Pierwszy?- zapytał lekko zdziwiony, patrząc na owsiankę – Chcesz, abym to… Zjadł?

I, powiedźcie, że nie jestem genialny?

- Skoro tak tą owsiankę zachwalasz…- urwałem sugestywnie, patrząc jak lekarz, krzywiąc się nabiera na łyżkę jedzenie. Posłał mi proszące spojrzenie, abym nie kazał mu tego robić. Uśmiechnąłem się kpiąco w odpowiedzi. Gdy łyżka zniknęła w jego ustach, oblizałem swoje, chcąc być nią teraz. Z drugiej strony, miałem ochotę zwymiotować, gdy lekarz szybko przełknął.

Oh, zajebiście dobra ta jego owsianka!

- Teraz ty – nabrał na łyżkę owsianki. Ciut więcej niż sobie. Kierował się nią w stronę moich ust, które zacisnąłem w wąską linie – Yuki…- powiedział poważnie.

Patrzyłem na łyżkę, jakbym miał moc, która sprawi, że zniknie. Choć bardziej do mnie przemówiło to, że jeszcze chwilę temu obejmowały ją pełne i malinowe wargi lekarza.

Czy to nie prawie jak pocałunek?

O czym ja w ogóle, kurwa, myślę?

Z mocno zamkniętymi powiekami, zebrałem zawartość z łyżki do ust. Nim lekarz zabrał rękę, przełknąłem wszystko. Dopiero po chwili otworzyłem oczy. Sloan, wyciągał ją już ze swoich.

- Oszukujesz!- jednak, nie tylko ja świecę inteligencją w tym pokoju.

- Ja?- uśmiechnął się niewinnie, podsuwając mi łyżkę pod nos.

- Nie, ja!- odwróciłem głowę. Nie ze mną te numery. Tylko tak jakiś zrobiło mi się przykro, na myśl, że mnie okłamuje prosto w oczy. Czy miał mnie za głupka?- Nie jestem już głodny – powiedziałem smutnym głosem. Olewając zdanie pustego żołądka.

- Dobra – westchnął pokonany – Zjemy podwójną porcję, ok?- zaproponował.

Aż tak mu zależy, bym zjadł to… Coś?

- Ale dodaj trochę cukru – eh, może niewiele to pomoże, ale nie będzie smakować jak karton?

- W porządku – przystał na mój genialny pomysł – Pani Black?- zwrócił się do kobiety, która pokiwała głową i wyszła z sali.

Wróciła z drugim talerzem, cukrem, i… Łyżką. Gdy lekarz słodził tą, nieszczęsną, owsiankę, ja zabrałem tą, której ubyło z talerza. Sloan spojrzał na mnie karcąco, domyślając się, jaki był tego powód. Zrobiłem naburmuszoną minę, gdy chciał mi ja zabrać. Wygrałem! Mie wiedziałem, że samą mimiką twarzy można, aż tyle przekazać. Cóż, będę musiał jeszcze nad tym popracować.

Cukier nie pomógł. Jedliśmy tak szybko, jakby był prowadzony konkurs. Nie przełykając jednego, wpychaliśmy do ust następną porcję. Wrr… Nigdy więcej owsianki! Tak, też zjedliśmy ją w niecałe trzy minuty.

- Ohyda!- wygłosiłem na głos swoją opinie na temat jedzenia. Oddałem talerz pani Black.

- Nie przesadzaj – rzucił rozbawiony, widząc moją skrzywioną mordziagę. Pochylił się, i pogłaskał mnie po głowie jak psa za dobrze wykonaną komendę – Ale masz racje. Smakuje jeszcze gorzej niż wygląda – zaśmiał się, wstając z łóżka – Powiem, aby dodali do niej owoców. I czekolady – dodał po chwili.

- Wspaniały pomysł – pochwaliłem go z nutką sarkazmu w głosie.

Doktor opuścił oparcie łóżka, na co posłałem mu zadowolony uśmiech.

- Śpij – polecił, okrywając mnie kołdrą.

- Ehe – mruknąłem, zamykając oczy.

Czy to normalne, że… Nie przejmuję się utratą pamięci?

Pewnie wielu ludzi panikowałoby na moim miejscu, a ja?

Ja nawet nie próbuje sobie przypomnieć wcześniejszego życia. Nie chcę wiedzieć, dlaczego wsiadłem za kierownice pod wpływem alkoholu. Nie chce wiedzieć, jaki był powód tak srogiej kary.

Wolę żyć w błogiej nieświadomości, niż znać swoją przeszłość.

- Natychmiast mnie tam wpuśćcie -  usłyszałem krzyki kobiety, zza drzwi.

Wystraszony spojrzałem w tamtą stronę. Zobaczyłem jak porusza się klamka, i w otwartych drzwiach staje kobieta. Elegancko ubrana kobieta, a za nią mężczyzna. Szybkim krokiem weszli do sali.

- Yukimura…- zapłakała, przytulając mnie do swojej piersi.

- Kim… Kim pani jest?- spytałem, odpychając kobietę od siebie.

Spłoszonym wzrokiem spojrzałem na mojego lekarza, który wbiegł do pokoju. Podszedł do mnie, od strony urządzeń . Spojrzał na nie, marszcząc brwi, jak to robił odczytując je.

- Mówiłem pani, że chłopak stracił pamięć – przypomniał jej, kładąc mi dłoń na barku. Westchnąłem cicho, czując ulgę. Jest on jedyną osobą, której ufałem, i chciałem, aby mnie nie zostawiał. Zwłaszcza teraz – Miała pani czekać, aż wyrażę zgodę na odwiedziny – rzekł ostrym głosem.

- Czekałam wystarczająco długo – powiedziała zimnym głosem, siadając na krzesełku, które zazwyczaj zajmował lekarz.

Przesunąłem, a raczej próbowałem, w stronę doktora. Odwróciłem głowę w jego kierunku, by poczuć jego zapach, który działał na mnie kojąco. Ten chyba domyślając się, o co mi chodzi, stanął stykając uda z łóżkiem.

- Całe dwa dni. To naprawdę długo! – odparł ironicznie – Proszę mi wierzyć, że to mało czasu dla osoby, która straciła pamięć. Nie ma pani prawa myśleć tylko o sobie. Proszę postawić się na miejscu chłopaka!- wysyczał – Wpada tu pani jak do siebie, lekceważąc moje zalecenia! Rozumiem jakbym wydał ich multum!- podniósł drugą dłoń, wystawiając jeden palec – Prosiłem o jedno! O czas! Czas nie dla mnie! Nie dla pani, ani rodziny! Dla chłopaka! By zapoznał się z nowym otoczeniem. Przyzwyczaił się do tego, co się wokół niego dzieje. A najważniejsze. By pogodził się z utratą pamięci! Czy to dla pani za dużo?- skończył czystym sarkazmem.

- Ja… Ja…- zaczęła się jąkać, patrząc na mnie, przepraszającym wzrokiem?

- Oczywiście, że pani, pani Kassumi!- przerwał jej kpiąc z niej – A pan, panie Seiichi?- zwrócił się do mężczyzny, który od wejścia do mojego tymczasowego pokoju, milczał. I to chyba bardziej, wkurwiło, lekarza, niż nie dostosowanie się do jego zaleceń przez kobietę. – Również lekceważy pan prawo, co polecenia lekarza swojego syna?

Kurwa! Polubiłem Sloana jeszcze bardziej! Jebany ma bardziej cięty język ode mnie!

- Proszę opuścić salę, i czekać na telefon – dodał, po chwili całą swoją uwagę zwrócił na moją osobę – Oddychaj, Yuki – zmienił ton głosu z ostrego na czuły.

Byłem tak wystraszony jak w dzień, gdy usłyszałem kłótnie lekarza z kobietą – Wdech, wydech – mówił, wykonując ze mną polecenie. Nie zawołał pani Black, aby przyniosła lek uspokajający. Widocznie wierzył, że sobie poradzi. I, poradził. Po kilku minutach, moje serce biło prawidłowym rytmem, a oddech stał się równomierny – Będą czekać tak długo, aż będziesz gotowy – zapewnił mnie, że nie spotka mnie już niespodziewana wizyta.

W tej chwili wierzyłem mu całym swoim sercem.

     OooO

~ Eleila ~Tak szczerze, to nie mam pojęcia, kto z kim będzie, he he. Wcześniej, owszem. Yuki był z lekarzem. Jednak nie trwało to długo, bo utracona pamięć wróciła. Ogółem, pisząc wcześniej to opowiadanie, to miałam w planach, aby skończyło się związkiem właśnie z lekarzem, ale wyszło inaczej. Tak, też ciężko opowiedzieć na pytanie. I, zresztą, nie odpowiedziałabym na nie, nawet jakbym miała z góry wszystko zaplanowane. Bo nie miało by sensu dalej czytać, prawda?

Pozdrowionka :)